Welcome to my Paradise

Zooooo hier dan eindelijk weer een verhaal vanuit de tropen.
Gezien ik de afgelopen 2 weken alleen maar bezig ben geweest met reizen reizen reizen en nog eens reizen is het bloggen er een beetje bij ingeschoten; een paar duizend kilometer afgelegd over land: van oost Java een heel eind naar het westen, toen in mn uppie weer terug, met de ferry naar Bali, Bali doorkruist; de ferry naar Lombok en na 3 dagen Gili Islands nu weer terug in Ubud, Bali. Kortom: heel veel mooie plekken gezien (en ook veel afgezien), maar vooral het mooiste plekje op aarde ontdekt: de 3 Gili Islands: Gili Trawangan, Gili Meno & Gili Air.

Eenmaal in Lombok aangekomen met een Indootje naar het noorden gereisd, daar heb ik (na 5 dagen alleen reizen) Lars weer ontmoet die vanuit Surabaya over was gevlogen.
Vanuit Sengigi maakten we een waanzinnige tocht achterop de scooter naar het noorden: langs de kustlijn die bestaat uit witte baaien en rijen maar ook bossen(!) van palmbomen. Het water werd maar blauwer en blauwer, tot we uiteindelijk in de verte de drie eilandjes zagen liggen. Snel zaten we op een bootje naar de Gili’s.

Dit was het begin van 4 waaaaanzinnige dagen in het paradijs. Eenmaal aan boord van het bootje geklommen settelden we lekker tussen de andere zon-zoekers en begon de tocht. Eerst varend langs de andere 2 eilanden Meno en Gili, om uiteindelijk aan te meren bij het grootste eiland van de drie: Gili Trawangan. Met de backpack achterop stapten we uit het bootje, met de voeten in het kristalheldere en warme water om vervolgens het strand op te lopen waar men luidkeels maar toch relaxed meezong op nummers als “welcome to my paradise”. Dit zette dan ook meteen de toon. Voor we het wisten hadden we de beschikking over een eigen boomhut-achtige lodge en waren we helemaal ondergedompeld in de caribische sfeer die er hangt: complete met reggae muzien, heuse Bob Marleys, en jawel: paddo’s & marihuana. Hoewel er in Indonesie in het uiterste geval de doodstraf staat op drugsbezit- en/of gebruik, blowt men er hier rustig en gezellig op los. Dit is dan denk ik ook de enige plek op aarde waar geen politie is(!). Maarja, alles gaat hier per paard en wagen, dat zie ik die corrupte agenten zich echt niet op begeven…

De Gili Islands staan voor het echte paradijs. Naast de caribische sfeer heb je hier gewoon echt(!) de witte stranden, de brandende zon, en een verbluffend mooie azuurblauwe zee waarvan het water kristalhelder is en bovendien nog eens heerlijk warm. We hebben eerst allebei een dag nodig gehad om op het witte zand voor ons uit te zitten staren en te bedenken dat we “Paradise” nu echt gevonden hadden.

Maar natuurlijk is het zonde om hier alleen op het strand te liggen (hoe mooi ook). Op dag 3 hebben we ons op de boot begeven naar het buureiland Gili Meno. Hier zouden op het moment zeeschildpadden huizen en we waren dan ook uitgerust met goede snorkelsets. Na ook dit eiland te hebben rondgelopen trokken we onze zwemflippers aan, zwembrillen op, en zwommen we zo’n 70 of 80 meter uit in zee. Tot daar was het erg ondiep maar eenmaal zo ver ontdekten we het punt waar de bodem zich als een muur naar beneden liet vallen; de diepte in. Vanaf daar zagen we niets dan een blauwe leegte, maar wonderschoon. De zwemvliezen aan onze voeten waren hard nodig om de sterke stromingen te trotseren maar we slaagden erin om langs de “muur” af te snorkelen. De mooiste tropische vissen zaten hier in alle kleuren en maten: groot, klein, blauw, geel, paars, etc, etc, omgeven door koraal en zee anemonen. Hoewel schitterend waren we natuurlijk eigenlijk ergens anders naar op zoek. Ruim een kwartier hebben we langs de muur afgezwommen, maar het leek tevergeefs. Ontzettend zwaar en vermoeidend en net op het moment dat we wilden omkeren, ik keek naar rechts, en daar zag ik ze: twee reusachtige schilden met aan elke kant 2 poten, en er zat ook nog een staart en een kop aan: ZEESCHILDPADDEN! Een waanzinnige adrenalinestoot schoot door me heen en voor een moment wist ik niet waar ik het zoeken moest. Toch was het snel dat we rustig meevoeren op het tempo van deze vredige beesten; hetgeen ze ook uitstraalden. En na enkele minuten verdwenen ze in de diepe blauwe leegte van de zee…De rest van de middag en avond waren we verblufd van wat we eerder die dag hadden mee gemaakt en ‘s avonds dronken we dan ook een grote pitcher bier leeg op deze bijzondere ervaring.

Een verblijf op de Gili’s is eigenlijk een aaneenschakeling van bijzondere ervaringen. De rit ernaartoe over Lombok en over zee; het verblijf in de lokale reggae- en hippie cultuur, de witte stranden, het blauwe water, de bootjes, de palmbomen; alles! En als je dan via Lombok terug naar Bali wilt krijg je van een canadees (die op de Gili’s ook daadwerkelijk zijn geluk is gaan beproeven) een lift aangeboden door het binnenland van Lombok. Voor we het wisten scheurden we in een Toyota Landcruiser uit 1979 door de jungle, met Black Eyed Peace hard over de luidsprekers, waarbij al slingerend door de bomen langs de weg ontelbaar veel apen probeerden over de muziek heen te schreeuwen. Weer zo’n adrenaline moment! En als je dan toch echt denkt het paradijs te moeten verlaten en eenmaal op de 4-uur-durende ferry tocht terug naar Bali zit, dan wordt de boot opeens omgeven door tientallen dolfijnen die in tweetallen in een golvende beweging boven het wateroppervlak verschijnen.

Het is de aaneenschakeling van adrenaline momenten die deze vier dagen zo bijzonder hebben gemaakt. Eigenlijk met een beetje pijn in mijn hart heb ik dan ook de overtocht terug naar Bali moeten maken. Niet dat het hier niet mooi is hoor (in tegendeel!), maar Lombok en de Gili’s hebben toch een geheel eigen en onwisbare indruk achtergelaten.

Ik beschik in elk geval weer over voldoende travel adrenaline om zaterdag door te vliegen naar Perth, Australie. Lombok heeft de lat voor mij heel hoog gelegd, dus hopelijk heeft Australie voldoende in haar mars. Maar als het niet genoeg aan Lombok kan tippen, dan zit ik zo weer back in Paradise…

Check de foto’s op m’n facebook; ze spreken voor zich!